Wielu pewnie dużo by dało, żeby przeżyć święta w klasztorze. W dzisiejszym rozbieganym świecie potrzebujemy chwili ciszy, zatrzymania, chwili spotkania z Bogiem.
Klasztor powinien być takim miejscem. Powinien dawać sposobność do pogłębienia wiary. Czy łatwiej jest przeżyć święta w takim miejscu? Czy Bóg staje się bardziej bliski gdy jest się pośród zakonników? Czy Boże Narodzenie łatwiej zrozumieć gdy przebywa się w murach będących świadkami modlitw już pewnie tysięcy konsekrowanych?
Odpowiedź na te pytania trzeba dać z pewnością pozytywną. Warto jednak doprecyzować, że samo „miejsce” nie załatwia wszystkiego. Potrzeba bowiem odpowiedniego nastawienia serca i umysłu, aby Nowonarodzony stał się rzeczywiście obecny w sercu każdego człowieka.
Bycie w klasztorze może pomóc odnaleźć w sobie tę zdolność otwartości na Boga. Przykładem jest chociażby rozmowa, którą mimochodem odbyłem z jednym z ojców. Podczas, gdy sprzątałem jedno z pomieszczeń naszego domu, zagadnął mnie i zapytał jak idą przygotowania. Odparłem, że dobrze, lecz że jest jeszcze kilka rzeczy do zrobienia. Na co on odparł, żeby się nie martwić, bo nie to jest najważniejsze i żebym nie zapomniał, po co to wszystko. Potem ubrał kurtkę i poszedł na dyżur do konfesjonału. Był to dla mnie ważny dialog, ponieważ rzeczywiście pomógł mi skupić się na tym, co jest najistotniejsze w okresie Świąt Bożego Narodzenia.
Klasztor jest więc o tyle dobrym miejscem na przeżycie świąt, o ile jest on wypełniony wierzącymi ludźmi. Wszędzie można zapomnieć o tym, po co są te wyjątkowe dni pod koniec roku. Mimo że Bóg narodził się bez względu na naszą wiarę w Niego, to jej fakt nie jest dla Niego obojętny w momencie, gdy idzie o nasze Zbawienie. Dlaczego? Ponieważ Narodzenie będąc znakiem Odkupienia, które dokonuje się przez Jezusa potrzebuje naszej wiary. Potrzebuje o tyle, o ile Odkupienie właśnie „różni się” od Zbawienia.
Jaka jest różnica? Otóż w tym sensie Odkupienie jest faktem, który swoimi skutkami dotyka każdego człowieka. Zbawienie natomiast zakłada (w swej istocie) aktywny udział poszczególnych osób (jest uzależnione od współpracy z łaską Bożą). Mówiąc krótko odkupieni jesteśmy wszyscy (przez Jezusa,) natomiast Zbawienia dostępują Ci, którzy w akcie wiary przyjmują Odkupienie (czyli poniekąd Jezusa). Jak te rozważania mają się do przeżywania świąt w klasztorze? Odpowiedź jest prosta. Łatwiej jest dostrzec w środowisku ludzi wierzących potrzebę wejścia w zbawczy dialog z Bogiem, który staje się możliwy dzięki Wcieleniu.
Dzięki temu zatem, że klasztor i jego mieszkańcy pomagają uświadomić sobie, co jest najważniejsze w święta, nasze seminaryjne przeżywanie tych dni jest piękne i zapadające głęboko w serce. Wszystkie zwyczaje (tj. łamanie się opłatkiem, wspólna wigilia, śpiewanie kolęd) stają się sensowne, bo pomagają zrozumieć potrzebę budowania międzyosobowych relacji. Pozwalają dostrzec ich urok i ważność. Równocześnie uświadamiają nam, że na ich kształt budujemy relację z Bogiem (por. 1J 4, 20).
Na koniec chcę dodać, że w tym roku nasz wieczór wigilijny oprócz wszystkich tradycyjnych punktów, zawierał jeden, wyjątkowy. Mowa o medytacji wigilijnej, której treść osnuta była wokół myśli, że „Cicha Noc jest dla Wielkiej Nocy”. Teksty, które prowadziły uczestników zawierały fragmenty poezji św. Jana od Krzyża i św. Teresy z Avila na temat Wcielenia. Momentem zaś kluczowym w całej tej poprzedzającej Pasterkę, wieczornej modlitwie była kontemplacja Ikony Bożego Narodzenia. To dzięki niej można było zrozumieć, że moment przyjścia Odkupiciela na świat, jest jednym z zasadniczych dla naszego Zbawienia.
Paweł Orzeł CSsR
